سبک پوشش ایرانی ها در دوره هخامنشیان

در بخشی از کتاب می خوانیم: از دقت و مطالعه درباره پوشاك پارسيان ،چنين دانسته مي شود كه پوشندگان آنها در سرزميني گرم و نمناك ، زندگاني كرده با گله داري و چوپاني روزگار مي گذرانيده اند و نيز مردمي خود آرا و آرايش دوست بوده، روزانه چندين ساعت از وقت خود را صرف آرايش سر و صورت خود مي كرد ه اند و مردانشان هم چون زنان گوشواره و النگو و طوقهاي زرين و سيمين بكار مي برده اند . از مطالعه درباره شكل و برش و دوخت جامه هاي پارسي ضمناً دانسته مي شود كه اين تيره ، از اسب و اسب سواري بي بهره بود ه اند و چنانچه در جاي خود خواهد آمد ،پيش از پادشاهي كورش بزرگ پرورش اسب و اسب سواري در ميان پارسيان معمول نبوده است . مطالعه در اصول جامه پارسيان ما را به ساده ترين وابتدايي ترين وضع پوشاك ،در ميان مردمان روزگاران بسيار كهن، در مناطق گرمسير ،راهنمايي مي كند، بدينسان كه گويا جامه آنان در اساس و آغاز خود دو تكه پارچه چهار گوش يا نيم دايره بوده كه يكي را همچون كرته ( قطيفه ) به كمر خود بسته، ديگري را روي دوش خود انداخته، گوشه هاي بالايي آن را در پيش سينه گره زده يا به هم مي دوخته اند و چون در سرزميني گرم زندگاني مي كرده اند، به جامه و بالاپوش ديگري نياز نداشته اند.